Δε μπορούμε να φανταστούμε χειρότερο, πιο εφιαλτικό, πιο βασανιστικό τέλος, από τον αργό θάνατο…

Σαν και αυτόν που έζησαν τα δεκάδες θύματα της τραγωδίας που έπληξε την Αττική τη Δευτέρα…

Εύκολα μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, ότι αφού υπάρχει θάλασσα δίπλα, είναι εύκολο να σωθείς, όμως όσοι γνωρίζουν από πυρκαγιές ξέρουν, ότι μόνον έτσι δεν είναι τα πράγματα…

Και αυτό αποδείχθηκε στη φωτιά της Δευτέρας, που άφησε πίσω της δεκάδες νεκρούς…

Θα κλάψουμε λοιπόν πάλι, όλοι στα αποκαΐδια, θα τα βάλουμε με τον στρατηγό άνεμο, θα αφήσουμε υπόνοιες για οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών, με υποψία… παρέμβασης εξωτερικών παραγόντων, που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και…

… και μετά από λίγες ημέρες, θα επιστρέψουμε στους φυσιολογικούς μας ρυθμούς…

Όχι όμως, όλοι αυτοί που έχασαν τις οικογένειές τους, συγγενείς, φίλους, περιουσίες…

Επειδή έτυχε σε μία μικρή για τα δεδομένα της προχθεσινής πυρκαγιάς αντίστοιχη περίπτωση να βρεθούμε με το αυτοκίνητό μας, σε απόσταση αναπνοής από τις πύρινες γλώσσες, πριν μερικά χρόνια στη Λαψίστα, έχουμε μία άποψη για την κατάσταση…

Όχι για τις αιτίες… Είναι κάποιες φορές άλλωστε, που μοιάζουν όλα τόσο καλά σχεδιασμένα, να προκαλέσουν την απόλυτη καταστροφή, που αποκλείεις την περίπτωση, να το σχεδίασε ανθρώπινος νους…

Η μοίρα καθόρισε να γίνουν έτσι τα πράγματα και έτσι έγινε…

Επιμέρους ευθύνες και υπηρεσιακές και πολιτικές πάντα θα υπάρχουν και με την ευρύτερη και με τη στενότερη έννοια…

Μήπως όμως δεν υπάρχουν και προσωπικές ευθύνες για πράγματα που κάνουμε και δεν σκεφτόμαστε, ότι μπορούν να προκαλέσουν την καταστροφή;

Δεν έχει νόημα κανένα να συζητάμε λοιπόν για τις ευθύνες, μπροστά σε μία τέτοια τραγωδία…

Να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που άδικα έχασαν τις ζωές τους, τα παιδιά που έμειναν ορφανά, τους γονείς που έχασαν παιδιά, τις οικογένειες που δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιες…

Και όσο μπορεί ο καθένας με τον τρόπο του, να βοηθήσει σε ό,τι χρειάζεται για να επουλωθούν οι πληγές…

Τουλάχιστον εκείνες που μπορούν με κάποιον τρόπο να αναπληρωθούν, όπως είναι οι περιουσίες και τα υλικά αγαθά…

Γιατί, η ανθρώπινη απώλεια δεν αναπληρώνεται…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ